حتما این ضرب المثل زیبا رو شنیدید که: « گفت: ادب از که آموختی؟ گفت از بی ادبان ». این ضرب المثل واقعا ملاک خوبی است برای با ادب شدن. اینکه انسان با دیدن کار زشت دیگران از آن پند بگیرد و خود آن را مرتکب نشود. براستی ادب چه سرمایه عظیمی برای انسان است و البته نشانه فرهنگ او.

هرچند فرهنگ ها مختلف هست و طبعا ملاک حسن و قبح اعمال و رفتارها ظاهرا بسته به فرهنگ ها متغیر است اما حسن و قبح بعضی چیزها ذاتی است و این فرهنگ و آن فرهنگ ندارد مثل عدالت و ظلم که حسن و قبح آن ذاتی است.

با صرف نظر از بحث فلسفی در حسن و قبح افعال، به نظر شما ادب چیست؟ مثلا می تونید در یک جمله کوتاه اون رو تعریف کنید. داشتن ادب خود یک برتری و امتیاز ویژه به حساب می آید و در دین اسلام و فرهنگ تشیع ارزش فراوانی را داراست و مطمئنا تاثیر زیادی در شکل گیری شخصیت انسان هم در خانه و خانواده و هم در اجتماع دارد.

به نظر شما آیا غرور نشانه ادب است؟ تکبر و فخرفروشی چطور؟

مطمئنا انسانی که همه را نسبت به خود در جایگاهی برتر می بیند در دل اطرافیان خویش مرتبه ای والا دارد و این جایگاه هیچگاه با خودبرتر بینی به دست نمی آید.

در یک حدیث قدسی آمده است که خداوند می فرمایند من والامقامی و برتری  را در تواضع قرار دادم اما مردم آن را در تکبر می جویند. واقعا هم همین است. (انی جعلت الرفعة فی التواضع والناس یطلبونه فی التکبر)

در روایت زیر معنای ادب را از زبان حضرت سیدالشهداء می خوانیم:

از امام حسین(ع) پرسیدند: ادب چیست؟

ایشان فرمودند:« این است که از خانه خود بیرون آیی و با هیچ کس برخورد نکنی مگر آنکه او را برتر از خود ببینی.».

منبع: فرهنگ جامع سخنان امام حسین(ع) / ص 824